ΕΠΙΛΑΡΧΙΑ

Κωνσταντίνος Παπαμιχαλόπουλος, Ένατη Διάσταση, 1^η έκδοση 2011.

         Γιατί ξεκινάω με την παρουσίαση ενός κόμικ άλμπουμ; Βρήκα ίσως πιο εύκολη λύση την ανάγνωση κόμικ (και την παρουσίασή του) από αυτήν ενός μυθιστορήματος, μιας συλλογής διηγημάτων ή ενός ιστορικού έργου; Δεν είναι αυτός ο λόγος καθώς ως υπεύθυνος μιας Σχολικής Βιβλιοθήκης στη Λιβαδειά και πληθώρα έργων έχω στη διάθεσή μου και διαθέσιμο χρόνο. Ένα άλμπουμ κόμικ είναι ένα ολοκληρωμένο καλλιτεχνικό έργο καθώς το σκίτσο είναι μια εικαστική τέχνη ενώ το κείμενο του έργου (όταν έχει) είναι λογοτεχνία.

        Έτσι, το άλμπουμ «ΕΠΙΛΑΡΧΙΑ» του Κωνσταντίνου Παπαμιχαλόπουλου που σε συνέχειες διάβασα στο ένθετο περιοδικό «9» της Ελευθεροτυπίας (που έπαιρνα για το διήγημα επιστημονικής φαντασίας) έχει δικαιωματικά θέση στα περιεχόμενα του ημερολογίου μου. Προσωπικά δεν άντλησα καμία αισθητική απόλαυση από τα καρέ του κόμικ που θα προτιμούσα να είναι σχεδιασμένα με την τέχνη που έχουν κάποια μόνο από αυτά, όπως το ελικόπτερο και οι στρατώνες (γενικά τα αντικείμενα και όχι οι άνθρωποι). Όλα τα υπόλοιπα με απώθησαν και τα διάβασα δύσκολα. Αναγνώρισα όμως και θυμήθηκα και εγώ σκηνές και παράλογες ιστορίες από τη στρατιωτική μου θητεία στην ίδια μάλιστα Μεραρχία του Έβρου, την 112^η (στο Πυροβολικό όμως).

        Η ανάγνωση όμως του προλόγου του δημιουργού (ποτέ μην προσπερνάτε πρόλογο και εισαγωγή) κέντρισε το ενδιαφέρον μου με την οργίλη διάθεση του και την έκφραση απόψεων που πέρασαν και από το δικό μου μυαλό, ιδίως αφού συνδέει την στρατιωτική θητεία με παραδείγματα από τον σύγχρονο Ελληνικό μεταολυμπιακό αθλητισμό. Συμφωνώ απολύτως με τη διαπίστωσή του πως «Όπως και στην Ελληνική Δημοκρατία, έτσι και στον Ελληνικό Στρατό θεωρείται προτιμότερο να φαίνονται τα πράγματα εύτακτα κι ας μη γίνεται απολύτως τίποτε, από το να υφίσταται μια όψη ευταξίας.». Θα μπορούσα να προσθέσω και στο Ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα.. 

        Επίσης (ομολογώντας μια μιλιταριστική προδιάθεση) εκτιμώ την παραδοχή του καλλιτέχνη πως «Όλα τούτα στις σελίδες που ακολουθούν, δεν είναι καμιά μομφή αποκλειστικά στο στρατό, ούτε μια διαμαρτυρία ενάντια στις ιεραρχίες κι επ’ ουδενί, δεν είναι κανένα προσκλητήριο σε επαναστάσεις. Περισσότερο εμφανής είναι η αποστροφή μου όχι για το στρατό-κατά τη θητεία μου πέρασα εξ’ άλλου θαυμάσια- αλλά για την κατάσταση γενικότερα .». 

        Τέλος, επιδοκιμάζω, για αυτό και αντέχω το τραχύ σκίτσο του, τον εύστοχο παραλληλισμό που επιχειρεί θυμωμένος με την υποκριτική στάση της Πολιτείας (που φαίνεται έντονα στην πρακτική της στρατιωτικής θητείας) όπου λέει «Πιο πολύ την εν γένει ελληνική κατάντια σχεδίαζα, τη μικρόψυχη Ελλαδίτσα, που ενώ ξερνούσε τη χολή της στον αριστεύσαντα μαθητή Οδυσσέα Τσενάϊ, στεκόταν σούζα σε ντοπέ πιθήκους που ’χαν το εθνόσημο κοτσαρισμένο στο βυζί. Και που για να μην χάσουμε τους κάναμε και αξιωματικούς των ενόπλων δυνάμεων κι ας μην ξέρανε ούτε το όνομά τους να πουν στ ελληνικά κι ας κυνηγήθηκαν ορισμένοι απ’ αυτούς στις εξοχές της Αττικής για να μετρηθεί η ντόπα στα κάτουρά τους…. Όταν βρεθήκανε δε το 2008 σχεδόν άπαντες ντοπέ, πάει το ελληνικό DNA.Φυσικά όμως κι εκεί φταίγανε οι ξένοι, που μας καταδίωξαν τάχα μου, κι όχι εμείς που σαν μια νέα Ανατολική Γερμανία ξεφυτρώσαμε ερμαφρόδιτους αθληταράδες ένθεν κακείθεν σαν τα μανιτάρια.». Την ίδια ώρα, θα προσθέσω εγώ οι κατεξοχήν παιδαγωγοί οι ορκισθέντες για την διακονία της καλλιέργειας του «ευ αγωνίζεσθαι» και της Φυσικής Αγωγής «εξοστρακίζονται» και καταδιώκονται με την εφαρμογή ενός σχολαστικού σχεδίου αποδόμησης των δομών ανάπτυξης του Αθλητισμού, τα Αθλητικά Σχολεία, τις Σχολικές αθλητικές διοργανώσεις και τον Μαζικό Αθλητισμό. Ζητάω συγγνώμη από τον δημιουργό για το δικό μου «ξέσπασμα» που προκάλεσε η εισαγωγή του.

        Ο καλλιτέχνης καταλήγει με μια φράση του Γιάννη Τσαρούχη: «Η Ελλάδα θα ήταν ένα υπέροχο μέρος αν δεν εκατοικείτο από Έλληνες.». Συμφωνώ στην υπερβολή του.